Dramat „Wesele” Lucjana Rydla ukazuje spotkanie dwóch światów – miasta i wsi, inteligencji i gospodarzy – w bronowickiej chacie. Chociaż na pierwszy rzut oka możemy dostrzec jednoczenie się tych dwóch społeczności, głębokie różnice kulturowe i społeczne stają na przeszkodzie prawdziwego porozumienia.
Krystyna Jasińska, reżyserując to dzieło, rzuca nowe światło na podziały, które również dzisiaj występują w naszym społeczeństwie. W obecnym kontekście niektóre podziały mogą wydawać się bardziej subtelne, ale wciąż są bolesne i trudne do przekraczania. Jasińska ukazuje, że tak jak w czasach Rydla, również dzisiaj istnieje narodowa „choroba duszy”, która przejawia się w społecznym marazmie, duchowym paraliżu i niemocy.
Podobnie jak w dramacie Rydla, noc bronowickiego wesela staje się metaforą listopadowego czasu narodowych zrywów i pamięci. W tej nocy ożywają duchy przeszłości, przynosiąc żal za utracone szanse i zaprzepaszczone nadzieje. To jest noc, w której nie można uciec od konfrontacji z prawdą o polskim społeczeństwie.
Tak jak w oryginalnym dramacie Wyspiańskiego, reżyseria Jasińskiego przedstawia też obraz ekstatycznej nocy pełnej muzyki, tańca, śpiewów i alkoholu. To mrożący krew w żyłach taniec, który jest zarówno symbolem radości, jak i zarazem niemocy i braku przyszłości dla narodu.
Podsumowując, „Wesele” Lucjana Rydla, w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego, pokazuje wielowymiarowy obraz polskiego społeczeństwa, ukazując zarówno jego piękno, jak i gorzkie społeczne podziały. Jest to dzieło, które wciąż pozostaje aktualne i prowokuje do refleksji na temat naszej narodowej tożsamości i kondycji.
Artykuł Wielowymiarowy obraz polskiego społeczeństwa w dramacie Lucjana Rydla pochodzi z serwisu Powiat Krakowski – Informacja Lokalna.
Źródło artykułu: Krakowska Informacja Lokalna